Sorry

Waarom zeggen mensen sorry? Wanneer zijn ze daarmee begonnen? Misschien wel vanaf hun achtste jaar? Of veel eerder? En van wie hebben ze dat eigenlijk geleerd? Van hun ouders? Of van hun juf of meester? Van hun oppas? Of van de hond? ‘Alweer niet uitgelaten vandaag, sorry, excuus, pardon. Ik zal de drol zo meteen opruimen, echt!‘ 

De kinderen in deze voorstelling hebben er alle vier ervaring mee. Want ze moeten nablijven. Omdat ze te veel sorry zeggen. Of juist te weinig. ‘Ik heb toch al sorry gezegd?’ Er zijn wel honderd manieren om sorry te zeggen, maar je moet het wel menen, natuurlijk. Anders heeft het geen zin. Sorry. Maar er moet ook altijd zoveel. En soms heb je gewoon geen zin om te oefenen voor pianoles. Moet sorry zeggen daarom niet voorgoed worden afgeschaft?

Want als je niet tegen je ouders hebt gezegd dat je de hele middag hebt zitten gamen terwijl ze zelf toch niet thuis zijn, hoef je echt geen sorry te zeggen als ze erachter komen. Maar als je iemand, per ongeluk expres, een duwtje hebt gegeven? Of als je voor je beurt hebt gepraat. Dan is sorry zeggen wel weer heel handig, want daarna is alles weer goed, toch? En is sorry zeggen wel voldoende als je iemand niet hebt gekozen bij gym, terwijl het je beste vriend is? Of als je liever bij een ander vriendinnetje wil spelen deze middag?

BonteHond stelt alle excuses en verontschuldigingen aan de kaak en gaat zich aan sorry te buiten. De voorstelling zal een feest der herkenning zijn. Bij voorbaat onze excuses voor de gevolgen. Wij zijn niet aansprakelijk voor de eventuele schade. Spijtig, maar waar.

Met de ultieme sorry-rap, een heuse sorry-monoloog en een vrolijke sorry-dans. En een paar gepassioneerde sorry-songs die heel hard mogen worden meegezongen, ook NA de voorstelling. Waarvoor onze welgemeende excuses. Maar als je er niet bij bent zul je spijt krijgen. Sorry, het is niet anders.